Kupując jednostki uczestnictwa lub certyfikaty inwestycyjne w funduszach inwestycyjnych, powierzamy zarządzanie naszymi pieniędzmi wyspecjalizowanej instytucji finansowej. Fundusz dysponując zebranymi w ten sposób środkami, może dokonywać inwestycji na znacznie większą skalę niż poszczególni inwestorzy. Fundusz może kupować akcje różnych spółek oraz obligacje emitowane przez spółki i Skarb Państwa. Dzięki temu fundusz może precyzyjnie zainwestować powierzone środki w sposób odpowiadający polityce inwestycyjnej funduszu, tzn. z przewagą inwestycji bezpiecznych, ale z reguły mniej dochodowych (np. obligacji skarbowych), lub z przewagą inwestycji ryzykownych (np. akcje rozwijających się spółek), z reguły bardziej opłacalnych. Fundusz może inwestować środki w papiery wartościowe określonego rodzaju, np. istnieją fundusze inwestujące głównie w świadectwa udziałowe NFI oraz w akcje NFI. Inwestowanie w jednostki uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych jest zwykle mniej ryzykowne niż dokonywanie inwestycji bezpośrednio w akcje spółek, gdyż środki pozyskane od inwestorów fundusz zwykle rozdziela na zakup akcji różnych spółek  zgodnie z polityką inwestycyjną funduszu (tzw. dywersyfikacja portfela inwestycyjnego). Pamiętać jednak należy, iż na wartość aktywów (a co za tym idzie na wartość jednostek uczestnictwa) funduszu wpływ mają zarówno kwalifikacje osób podejmujących decyzje inwestycyjne, jak i ogólna sytuacja na rynku papierów wartościowych. Dlatego też zakup jednostek uczestnictwa powinien być traktowany jako inwestycja średnio i długoterminowa. Nie należy w nich lokować wszystkich posiadanych środków, z reguły nie należy się też zrażać chwilowym spadkiem wartości jednostek uczestnictwa - wycofanie się z funduszu bywa bowiem kosztowne. Pierwszy fundusz, mający cechy funduszu inwestycyjnego zamkniętego w dzisiejszym rozumieniu, został utworzony - jak podaje się w literaturze - w Brukseli w 1822 r. przez króla Wilhelma I jego celem było ułatwienie małemu biznesowi inwestowania w zagraniczne papiery dłużne. Począwszy od lat 60. XVIII  stulecia podobne fundusze powstawały w Anglii i Szkocji. Za pierwsze brytyjskie trusty inwestycyjne uważa się The London Financial Association oraz Het International Society, obydwa powstały w 1863 r. Najstarszym istniejącym obecnie funduszem jest The Foreign and Colonial Investment Trust, założony w 1868 r. Obiecywał on "inwestorom nowego typu takie same przywileje,  jakie posiadają bogaci kapitaliści poprzez dokonywanie inwestycji w wiele różnych akcji". Tworzenie i działalność funduszy inwestycyjnych w Polsce uregulowana została w ustawie z dnia 28 sierpnia 1997 r. o funduszach inwestycyjnych. Zgodnie z ustawą wyróżnić można następujące rodzaje funduszy: fundusze otwarte, specjalistyczne fundusze otwarte, fundusze zamknięte, fundusze mieszane. Różnią się one m.in. sposobem emitowania tytułów uczestnictwa, konstrukcją prawną tytułów uczestnictwa, zakresem ograniczeń inwestycyjnych, uprawnieniami uczestników funduszu. Ponadto w praktyce spotkać się można z wieloma innymi klasyfikacjami funduszy, np. w zależności od ich celu inwestycyjnego. Celem inwestycyjnym funduszu może być bowiem ochrona realnej wartości zainwestowanych środków, osiąganie dochodów z dokonywanych przez fundusz inwestycji lub wzrost wartości  aktywów funduszu w wyniku wzrostu wartości lokat. Fundusze różnić się mogą nawet sposobem pobierania opłat od uczestników, jedne pobierają prowizję od czynności nabycia lub umorzenia jednostki uczestnictwa, inne nie pobierają odrębnych opłat, kosztami obsługi funduszu obciążając jego aktywa. Jak widać, można wybrać typ funduszu najlepiej odpowiadający potrzebom inwestora. Pamiętać jednak zawsze należy, iż fundusz nigdy nie gwarantuje osiągnięcia celu inwestycyjnego. Na świecie, głownie w USA występuje wiele rodzajów funduszy inwestycyjnych. Przedstawienie tylko jednej z klasyfikacji funduszy działających na rynku amerykańskich daje wyobrażenie o skali ich działalności, pozwala też na dokonanie próby klasyfikacji funduszy działających w Polsce z punktu widzenia ich konstrukcji i celu inwestycyjnego. Fundusze otwarte dzielimy na: Fundusze akcji (ang. Stock Funds) czyli fundusze agresywnego wzrostu (ang. Aggressive Growth Funds)  - poszukują maksymalnego wzrostu kapitałowego z dokonywanych inwestycji. Bieżący przychód nie jest dla nich ważnym czynnikiem. Fundusze te używają technik inwestycyjnych charakteryzującym się wyższym niż przeciętne ryzykiem inwestycyjnym. Fundusze wzrostowe (ang. Growth Funds) - inwestują  w spółki, których ceny akcji powinny wzrosnąć, uznając dochody z dywidend jako czynnik nieistotny. Inwestują w akcje przedsiębiorstw o dobrej kondycji finansowej. Fundusze wzrostowe i dochodowe (ang. Growth and Income Funds) - poszukują wzrostu przychodów kapitałowych i bieżących dochodów, inwestując w akcje spółek charakteryzujących się długoterminowym wzrostem ceny akcji oraz wypłacających stałe i wysokie dywidendy. Fundusze metali szlachetnych i złota (ang. Precious Metals/Gold Funds) - kupują akcje firm związanych z wydobywaniem złota i innych metali szlachetnych. Fundusze międzynarodowe (ang. International Funds) - nabywają aktywa na międzynarodowych rynkach finansowych. Globalne fundusze kapitałowe (ang. Global Equity Funds) - dążą do wzrostu wartości aktywów na rynkach międzynarodowych z uwzględnieniem rynku rodzimego. Globalne fundusze wzrostowe (ang. Income Equity Funds) - nabywają aktywa o wysokim poziomie dochodu bieżącego, w szczególności akcje spółek wypłacających wysokie dywidendy. Fundusze obligacji i dochodowe (ang. Bond and Income  Funds) dzielimy na: fundusze elastycznych portfeli (ang. Flexible Portfolio Funds) - pozwalają swoim menadżerom zarządzającym funduszami przewidywać lub odpowiadać na zmieniające się warunki rynkowe  poprzez inwestowanie w akcje lub obligacje lub instrumenty rynku pieniężnego w zależności od tych warunków. Fundusze zrównoważone (ang. Balanced Funds) - wskazane są dla inwestorów wyznających konserwatywne zasady inwestowania, gdyż wypłacają wysokie dywidendy i koncentrują się na lokatach charakteryzujących się stabilnym długoterminowym  wzrostem. Ich portfele złożone są z obligacji, akcji uprzywilejowanych oraz zwykłych. Mieszane fundusze dochodowe (ang. Income-Mixed Funds) -  poszukują inwestycji o wysokim poziomie przychodów, inwestując zarówno w obligacje rządowe, jak i papiery dłużne spółek. Fundusze dochodowe inwestujące w papiery emitowane przez rząd USA (ang. U.S. Government Income Funds) - inwestują w papiery skarbowe przynoszące bezpieczny bieżący dochód - bony skarbowe, papiery wartościowe obciążone hipoteką posiadające gwarancje rządowe, weksle rządowe. Fundusze GNMA (ang. Ginnie Mea Funds) - główną część ich  portfela stanowią papiery wartościowe gwarantowane przez amerykańskie Rządowe Krajowe Stowarzyszenie Hipoteczne (ang. Government National Martgage Association - GNMA). Globalne fundusze obligacji (ang. Global Bond Funds) - inwestują w papiery dłużne emitowane przez kraje i firmy znajdujące się na całym świecie, w tym także w kraju rodzimym funduszu. Fundusze obligacji spółek (ang. Corporate Bond Funds) - inwestują w obligacje przedsiębiorstw, równoważąc je obligacjami  skarbowymi lub emitowanymi przez agencje rządowe. Fundusze obligacji wysokodochodowych (ang. High-Yield Bond Funds) - szukają wysokiego dochodu przy akceptacji podwyższonego stopnia ryzyka, inwestując w nisko oceniane przez agencje ratingowe obligacje przedsiębiorstw. Krajowe komunalne długoterminowe fundusze obligacji (ang.  National Municipal Bond Funds-Long-term) - szukają dochodu nie opodatkowanego przez rząd federalny. Inwestują w obligacje emitowane przez poszczególne stany, miasta w celu finansowania działalności szkół, budowy szpitali, mostów itp. Stanowe komunalne długoterminowe fundusze obligacji (ang.  State Municipal Bond Funds-Long-term) - szukają dochodu nie opodatkowanego przez rząd federalny i rządy stanowe. Inwestują  w obligacje emitowane przez poszczególne stany. Fundusze rynku pieniężnego (ang. Money Market Funds) dzielimy na: opodatkowane fundusze rynku pieniężnego (ang. Taxable  Money Market Funds) - dbają przede wszystkim o stabilność wartości aktywów netto. Inwestują w krótkoterminowe, wysoko klasyfikowane przez agencje ratingowe papiery wartościowe sprzedawane na rynku pieniężnym, takie jak bony skarbowe rządu USA., certyfikaty depozytowe dużych banków, papiery komercyjne. Średni okres inwestycyjny nie przekracza 90 dni. Nieopodatkowane krajowe fundusze rynku pieniężnego (ang. Tax-  exempt Money Market Funds-National) - poszukują dochodu o niskim ryzyku, nie opodatkowanego przez rząd federalny; inwestują w papiery wartościowe emitowane przez gminy o krótkiej zapadalności. Nieopodatkowane stanowe fundusze rynku pieniężnego (ang. Tax-exempt Money Market Funds-State) - poszukują dochodu o niskim ryzyku, nie opodatkowanego przez rząd federalny i rządy stanowe. Inwestują w papiery wartościowe emitowane przez poszczególne stany o krótkiej zapadalności. Fundusze zamknięte dzielimy na:  fundusze akcji a te na: krajowe zamknięte fundusze akcji (ang. Domestic Closed-end Stock Funds). Fundusze te nabywają akcje rodzimych firm, dążąc do zapewnienia inwestorom długoterminowego wzrostu kapitału, w niektórych przypadkach lokując aktywa w papiery przynoszące  bieżący dochód (czyli akcje firm wypłacających dywidendę). Specjalistyczne krajowe zamknięte fundusze akcji (ang. Domestic Closed-end Stock Speciality Funds). Fundusze te inwestują w określony segment rynku krajowego, na przykład w akcje firm użyteczności publicznej. Z uwagi na fakt, iż fundusze specjalistyczne koncentrują się z reguły na jednym sektorze rynku, wartość ich aktywów netto podlega znacznym wahaniom, co jest wynikiem kształtowania się koniunktury w danej branży.  Następnie mamy fundusze obligacji, które dzielimy na: krajowe zamknięte fundusze obligacji (ang. Domestic Closed-end Bond Funds). Fundusze te dalej dzielą się na dwa rodzaje: krajowe zamknięte fundusze obligacji rządowych i obligacji przedsiębiorstw (ang. Domestic Government and Corporate Closed-end Bond Funds). Dążą do zapewnienia inwestorom dochodów bieżących, inwestując w obligacje emitowane przez rząd amerykański i/lub amerykańskie przedsiębiorstwa. Zamknięte fundusze obligacji komunalnych (ang. Municipal  Closed-end Bond Funds). Dążą do zapewnienia inwestorem dochodów bieżących, nieopodatkowanych przez władze federalne (a czasem lokalne lub stanowe), inwestując w obligacje komunalne lub stanowe. Międzynarodowe fundusze zamknięte (ang. International Closed-end Funds). Fundusze te dzielą się na dwa rodzaje: międzynarodowe zamknięte fundusze akcji (ang. International Closed-end Stock Funds). Dążą do zapewnienia inwestorem długoterminowego wzrostu kapitału, inwestując w akcje firm zagranicznych  lub takich, które akcje notowane są na zagranicznych rynkach. Międzynarodowe zamknięte fimdusze obligacji (ang. International Closed-end Bond Funds). Dążą do zapewnienia inwestorem dochodów bieżących, inwestując w obligacje emitowane przez zagraniczne rządy lub przedsiębiorstwa, a czasem - dla poprawienia dywersyfikacji portfela i zmniejszenia ryzyka inwestycyjnego - także w obligacje rządu amerykańskiego i amerykańskich przedsiębiorstw. Jak nabyć jednostki uczestnictwa? Najlepiej w tej sprawie udać się najbliższego biura maklerskiego - z reguły dysponuje ono kompletem materiałów informacyjnych dotyczących funduszy inwestycyjnych działających na rynku, opisujących m.in. sposób dokonywania inwestycji w jednostki uczestnictwa.  Nie podejmuj decyzji pochopnie - zabierz materiały informacyjne do domu, przeanalizuj je spokojnie, przejrzyj prasę fachową. Zwróć uwagę w szczególności na wyniki, jakie uzyskuje fimdusz na tle funduszy konkurencyjnych (np. innych funduszy inwestujących w obligacje). Pamiętaj również, że w krótkiej perspektywie czasowej dobre  (albo złe) wyniki funduszu wcale nie muszą być związane z kwalifikacjami osób zarządzających. Fundusze starają się zwykle uprościć proces inwestowania, zezwalając klientom na dokonywanie dyspozycji telefonicznie, faksem, drogą pocztową itp. Jeżeli zamierzasz dokonywać regularnych inwestycji, zwróć uwagę na udogodnienia  w tym zakresie.